Mijn lijf zei stop en ik ging door.
En daar stond ik weer, vol goede moed in de sportschool. De afgelopen weken had ik het rustig aangedaan met een paar ‘rustige’ lessen en af en toe een pump-les. Er zijn twee soorten pump-lessen: de pittige Les Mills variant met een hoog tempo, en een rustigere versie die meer op kracht dan op conditie gericht is. Bij mijn sportschool, waar de gemiddelde leeftijd 70+ is, wordt meestal die laatste gegeven. Ideaal voor mij, want na mijn vervelende virus moet ik het nog steeds rustig aan doen. Maar vandaag liep het even anders.
Ik stapte de les binnen en in plaats van de gebruikelijke pump-les, gaf de instructrice een uptempo Les Mills pump-les. Oef. Mijn innerlijke perfectionist – laten we haar mijn “innerlijke bitch” noemen – stond meteen op. “Kom op Mas, je doet dit al jaren, je kunt dit toch wel weer? Pak die gewichten, zet je schouders eronder en ga ervoor!”
Maar diep van binnen wist ik natuurlijk dat dit totaal niet slim was. Mijn parasympatisch zenuwstelsel is nog steeds in de war. Gelukkig had ik ook een tweede stem, een zachtere, liefdevollere. Die zei: “Doe rustig aan, Mas. Laat je niet meeslepen door de juf, en gooi er maar wat minder gewicht op vandaag.”
Met die twee stemmen in mijn hoofd begon ik vol goede moed aan de les. De muziek stond voor mijn gevoel veel te hard, en mijn lijf voelde bij de tweede oefening al dat het tempo veel te hoog lag. Mijn spieren protesteerden, maar mijn innerlijke bitch schreeuwde: “Niet zeuren, gewoon doorgaan!” Ondertussen probeerde mijn lieve stem me wat ruimte te geven: “Je mag best wat smokkelen, gewoon af en toe stoppen en je hoeft niet alles voluit te doen.”
Normaal had ik geen moeite met harde muziek of een sneller tempo, maar vandaag raakte ik compleet overprikkeld. Ik voelde de spanning in mijn lichaam, de muziek deed pijn aan mijn oren, en mijn energie was binnen no-time op. Alles in me schreeuwde om te stoppen. Maar ja, je loopt toch niet midden in een les de zaal uit? Dus ging ik door, tegen beter weten in, tot de laatste seconde.
Later die dag had ik een call met mijn mentor. Ze zei alleen maar: “Sluit je ogen en vraag wat je lijf nu nodig heeft.” En pats, boem. Het antwoord kwam meteen: een wandeling door het bos of over het strand, of een rustige yoga-les. Hoe wist ik dat nou niet eerder? Waarom blijf ik zo vaak in die oude patronen hangen? Ik dacht dat ik al zo goed bezig was.
Mijn lichaam weet precies wat het op dit moment nodig heeft. Alleen blijft dat luisteren zo moeilijk, zelfs als ik mijn klanten dagelijks leer dat juist daar de kracht zit. De les voor mij is om die innerlijke bitch te negeren en echt naar mijn lijf te luisteren. Het was weer een goede reminder.
Herkenbaar?
Voor veel van mijn cliënten, die balanceren op de rand van burn-out, is dit dagelijkse kost. Het idee dat je altijd door moet gaan en dat stoppen gelijk staat aan falen, zit diep ingebakken. We luisteren vaak eerder naar de stem die ons aanspoort om meer te doen, dan naar het fluisteren van ons lichaam dat ons smeekt om rust. Maar juist dat fluisteren verdient onze aandacht.
De les voor jou
Als je merkt dat je lichaam schreeuwt om rust, dat je hoofd overprikkeld is en je niet meer weet waar je energie naartoe gaat, sta dan even stil. Vraag jezelf, net zoals ik deed, wat je lijf écht nodig heeft. Het antwoord is vaak eenvoudiger dan je denkt. Misschien is het tijd voor die wandeling, of een yogales, en om eindelijk die innerlijke rust te omarmen.
Je hoeft niet altijd vol gas te geven. Je hoeft niet altijd de sterkste te zijn. Soms is zachtheid, net als voor mij, de krachtigste keuze die je kunt maken.Wil je weten hoe je meer naar je lijf kan luisteren, plan hier je matchcall.
